De vraag lijkt eenvoudig, maar ze gaat uit van verkeerde veronderstellingen. De persoon die dit vraagt, wil meestal de lichtafgifte van de testers (uitgedrukt in Langley, joule of Watt/m²) kennen om ze te delen door de intensiteit van het zonlicht in de open lucht. Dit zou dan de magische factor moeten opleveren om de blootstellingsuren in de tester te vergelijken met blootstellingsjaren in de open lucht. Helaas bestaat er geen wiskundig geldige manier om die berekening te maken, omdat ze ingaat tegen de elementaire principes van versnelde verwering. (Nog los van het feit dat Langley alleen naar de zon verwijst en niet naar andere lichtbronnen.) Het resultaat van een dergelijke berekening is in het beste geval nietszeggend en in het slechtste geval totaal misleidend.

Een van de redenen waarom de berekening geen zin heeft, is dat ze het effect van de golflengte negeert. De omvang van de aantasting door licht wordt niet bepaald door de totale lichtdosering in joule, maar wel door de manier waarop de joules verdeeld zijn in termen van golflengte. Een joule UV-licht (korte golflengte) kan bijvoorbeeld meer schade veroorzaken dan een joule zichtbaar licht of infrarood (langere golflengte), afhankelijk van het materiaal dat u beproeft.

Bovendien verschilt de hoeveelheid UV van het zonlicht sterk wat grote gevolgen kan hebben voor de verwering van monsters. Langleys en joules geven geen beeld van de grote variaties in het UV van de zon tussen verschillende seizoen, dagen en zelfs uren. Een aantal studies hebben dan ook aangetoond dat in opeenvolgende blootstellingen in de open lucht, waarin identieke monsters dezelfde blootstelling in Langley ondergingen, in omvang van de aantasting met een factor 7 kan verschillen. Met andere woorden, de Langley is onvoldoende consistent om als standaardmeting van de blootstelling in de open lucht te worden gebruikt. De conclusie is duidelijk: de Langley kan geldige toepassingen hebben, maar zeker niet in het domein van de verwering in het laboratorium.

Zelfs een meting van het totale ultraviolet (TUV), zoals de "UV Langley' of de "UV joule", kan misleidend zijn, omdat dezelfde redenering geldt: binnen het UV-licht veroorzaken kortere golflengten meestal een snellere aantasting van duurzame materialen dan langere golflengten.

Hier volgt een voorbeeld van de verkeerde conclusies die het gebruik van Langley, joule of zelfs TUV kunnen opleveren bij de evaluatie van versnelde verweringstesters. De QUV tester kan twee soorten lampen gebruiken: UV-A lampen met een piekemissie op een golflengte van 340 nm, of UV-B lampen met een piek op 313 nm. De UV-A lampen produceren meer joules (en meer UV-joules) dan de UV-B lampen, zodat het redelijk dat de UV-A lampen een snellere aantasting zullen veroorzaken. Maar dat klopt niet altijd. Veel materialen worden langzamer aangetast met UV-A lampen, omdat het UV van die lampen een langere golflengte heeft. In de Q-SUN tester zult u dezelfde variaties vaststellen, afhankelijk van de gebruikte filters.

Een andere reden waarom u de lichtintensiteit van de Q-SUN of de QUV testers niet met zonlicht kunt vergelijken, is dat dergelijke procedures helemaal geen rekening houden met het effect van vocht. Het is bekend dat het effect van regen en dauw voor veel materialen ingrijpender is dan dat van zonlicht. Dat geldt zelfs voor verschijnselen zoals verlies van glans of verkleuring, waarvan men soms denkt dat ze alleen door UV worden veroorzaakt. Als u geen rekening houdt met vocht kunt u onmogelijk een magische conversiefactor berekenen.

Ten slotte is een op de lichtintensiteit gebaseerde conversieberekening ongeldig omdat ze het effect van de temperatuur negeert. In een versnelde tester heeft men de keuze uit een ruim temperatuurbereik, ruimer dan bij blootstelling in de open lucht. De temperatuur heeft een grote invloed op de snelheid van de aantasting door licht. In onze testers  merken wij dat in sommige gevallen een stijging van de testtemperatuur met 10°C de snelheid van de aantasting kan verdubbelen.

Raadpleeg voor meer informatie het technisch bulletin van Q-Lab Corporation LU-8030, Fouten als gevolg van het gebruik van joule voor de timing van laboratoriumtest en blootstelling in de open lucht. 

Raadpleeg ons Technisch Bulletin LU-0833 voor meer informatie.